Wat zou je allemaal kunnen doen met het woord puur? Je kunt er chocolade van maken. Ergens een onverwoestbaar echt etiket op plakken. Of jezelf en de ander ontdoen van alle tierelantijnen. Puur zijn. Niet alleen mondeling, maar ook schriftelijk. Op papier kun je nog snel je eerste echte gedachte veranderen in een ander gepolijst exemplaar. Niemand die erachter komt.

Waarom gum je als schrijver zinnen uit? Omdat je wacht op die ene perfecte zin, je denkt dat de boodschap niet overkomt, of jouw stijl niet aanslaat? ‘Doe het niet!,’ zeg ik tegen mezelf en medeschrijvers. Waarom zou je altijd ‘je darlings’ verwoesten. Toch blijkt het een hardnekkig verschijnsel. Afscheid nemen van je oude woorden en zinnen en weer nieuwe produceren. Vaak wanneer ik nog even terugblik naar mijn eerste schrijfsel, denk ik: zo slecht was deze niet. Aan het eind van een middag winkelen, kom ik toch altijd weer bij dat ene grijze jasje uit die eerste kledingwinkel terecht.

Ga lekker impulsief schrijven, zoals Jules Deelder met het gedicht ‘Voor Ari’. Hij schreef dit voor zijn inmiddels volwassen dochter.

'Lieve Ari

wees niet bang

De wereld is rond

en dat istie al lang.'

 Deze zinnen raken mij. Ze zijn zo volmaakt omdat ze kaal en compleet tegelijk zijn. Alsof ze direct vanuit Deelders gedachtewereld, naar het papier gereisd zijn. Zonder tussenkomst van kritische gedachten.

 Ik heb drie dagdelen een jonge vrouw begeleid die ook op deze wijze schrijft. Haar bijzondere woorden rolden achter elkaar op het scherm. Ze heeft een verstandelijke beperking, maar dat leek mij juist een bevrijding. Een puur mens, zonder opsmuk en zonder verborgen agenda’s. Mensen met een verstandelijke beperking denken niet lang na over het overbrengen van een boodschap. Zij durven en doen. Zonder te schrappen.

Gelukkig zijn er ook voor criticasters en schrappende schrijvers talloze technieken om jezelf iets moois te gunnen. Oefeningen waarbij je je rechterhersenhelft laat spreken. Schrijf je ingevingen in een vloeiende lijn van je af en kijk niet meer om. Koester je eerste echte ingeving. Of maak eens een verzameling van al je gedachten tot je ergens uitkomt waar je wilt zijn. Zo schrijf je puur met je hart. Zodat je hoofd en je handen niet de tijd krijgen om zinnen te verwijderen. Wanneer je bij het delen van je snelle taalvondsten ook nog unieke reacties krijgt, stop je niet meer. 

Een blog die je een tijdje niet meer bijhoudt, noemen internet-deskundigen 'dood’. Dat weet ik sinds afgelopen zaterdag. Ik las de term in het boekje Schrijfwijzer voor het web en kreeg een rilling over mijn rug. Mijn blog dood? Dat klinkt zo definitief en ik was nog niet van plan om deze plek ter ziele te laten gaan.  

Wat blijkt, ik ben niet alleen. Met ons honderd duizenden, zo niet miljoenen schrijvers bevolken we het internet met verhaalseries die niet meer worden bijgehouden. Schrijvers van themablogs, lifeblogs of shocklogs. Zijn de anderen ook zo goed in uitstellen als ik? Er gaat geen week voorbij dat ik niet aan mijn blog denk. Toch doe ik niets. Ik vul de gieter met water, maar laat hem onaangeroerd op het aanrecht staan. De zinnen en verhaalideeën blijven in mijn hoofd vastzitten. Mijn laatste stukje dateert van oktober vorig jaar. 

Schrijven moet je blijven doen. Een beetje mest en water bij je idee gooien, een paar dagen wachten en schrappen, dat weet elke schrijver. Vaak moet je tevreden zijn met de zinnen die er ontkiemen. Tijdens mijn schrijfcursussen en -workshops stel ik graag anderen gerust. Alles is goed, begin maar gewoon. Ik kader opdrachten in en zorg dat anderen lekker van zich af schrijven. Nu ikzelf.

 Ik heb een takje van mijn bijna dode blog gered, voorzichtig in water gezet totdat er draderige worteltjes aan groeiden. Middenin de lente ga ik hem in de aarde zetten en zorg ervoor dat er blaadjes aan komen. Ik raad het iedereen aan. De wereld buiten komt opnieuw tot leven, onze blogs en internetverhalen ook.