Mark Rutte raakte me voor het eerst sinds hij aan het bewind was. Dat deed hij op maandag 16 maart. Niet met stoere, gekke taal: ‘We kunnen weer poepen.’ Zoals hij daarna op tv deed bij zijn bezoekje aan een supermarkt. Maar hij legde in zijn tv-toespraak de noodzaak van de nieuwe regeringsbeslissingen heel helder uit. De fase van: ach-het-loopt-niet-zo’n-vaart dit pseudo-griepje, was echt voorbij. Omdat het virus (nog) niet zichtbaar is en erg besmettelijk, zouden draconische maatregelen alleen helpen. In mijn hoofd klonk een stem: ‘Wat sneu, stel je dat je nu alleen bent. Ik moet helpen.’ Ik schakelde steeds heen en weer, van de buitenwereld naar ons gezin.
Woensdagavond las ik de column van cursist N. Zij schreef over angst in deze tijd. Ik negeerde mijn eigen faalangst. Ik moest de wereld redden, moest mezelf wegcijferen. Het leek wel alsof ik weer terug bij af was. Hoe ik me voelde toen mijn piekersessies mijn leven regeerden, en ik mezelf niet serieus genoeg nam. Het was ouderwets druk in mijn brein. Associaties in de vorm van beelden die me even omarmden en daarna weer hun eigen gang gingen. Ze deden tikkertje in mijn hoofd. Kom op, Marion, je moet meer, meer, meer.
Kon ik dat onrustige gevoel maar deleten, zoals de overbodige woorden in mijn teksten. Ik holde naar het ziekenhuis van de buurvrouw, deed daarna boodschappen, omdat dit moest. Eveneens slalomde ik door de Hema, om cadeautjes voor de leerkrachten van mijn kinderen te kopen. Het liefst appte ik vijf mensen tegelijk en stond om de vijf minuten bij een kind dat huiswerkuitleg nodig had. Liet was en theedoeken over de trap slingeren en zat vier avonden achtereen achter de laptop om te werken. De sirene loeide wel, maar ik hoorde hem niet.
Vrijdagavond 21 maart voelde ik me niet zo fit. Ik hoestte, was benauwd en had een beetje hoofdpijn. De zaterdag, zes dagen na het nieuws, werd mijn break-down. Ik lag de hele zaterdagmiddag in bed. Had ik corona, of niet?
Nee, gelukkig niet. Maar een gewaarschuwd mens, handelt anders dan daarvoor. Nu heb ik mezelf in een langzamere stand gezet. Ik blijf uit het ziekenhuis; iemand anders helpt de buurvrouw nu. Ik kijk vijf keer per dag op mijn telefoon, in plaats van om de tien minuten. Heb zondag voor het eerst bodybalance gedaan via Youtube. Ik wil mezelf, mijn astma en mijn gezin graag serieus nemen.
Waarschijnlijk hebben we nog tot 1 juni om aan dit nieuwe filmscenario te wennen. En mijn nieuwe ritme met ons gezin en mezelf als middelpunt, moet even inslijten.
Ik wens iedereen gezondheid, wijsheid en rust toe. Ik mis jullie.
Woensdagavond las ik de column van cursist N. Zij schreef over angst in deze tijd. Ik negeerde mijn eigen faalangst. Ik moest de wereld redden, moest mezelf wegcijferen. Het leek wel alsof ik weer terug bij af was. Hoe ik me voelde toen mijn piekersessies mijn leven regeerden, en ik mezelf niet serieus genoeg nam. Het was ouderwets druk in mijn brein. Associaties in de vorm van beelden die me even omarmden en daarna weer hun eigen gang gingen. Ze deden tikkertje in mijn hoofd. Kom op, Marion, je moet meer, meer, meer.
Kon ik dat onrustige gevoel maar deleten, zoals de overbodige woorden in mijn teksten. Ik holde naar het ziekenhuis van de buurvrouw, deed daarna boodschappen, omdat dit moest. Eveneens slalomde ik door de Hema, om cadeautjes voor de leerkrachten van mijn kinderen te kopen. Het liefst appte ik vijf mensen tegelijk en stond om de vijf minuten bij een kind dat huiswerkuitleg nodig had. Liet was en theedoeken over de trap slingeren en zat vier avonden achtereen achter de laptop om te werken. De sirene loeide wel, maar ik hoorde hem niet.
Vrijdagavond 21 maart voelde ik me niet zo fit. Ik hoestte, was benauwd en had een beetje hoofdpijn. De zaterdag, zes dagen na het nieuws, werd mijn break-down. Ik lag de hele zaterdagmiddag in bed. Had ik corona, of niet?
Nee, gelukkig niet. Maar een gewaarschuwd mens, handelt anders dan daarvoor. Nu heb ik mezelf in een langzamere stand gezet. Ik blijf uit het ziekenhuis; iemand anders helpt de buurvrouw nu. Ik kijk vijf keer per dag op mijn telefoon, in plaats van om de tien minuten. Heb zondag voor het eerst bodybalance gedaan via Youtube. Ik wil mezelf, mijn astma en mijn gezin graag serieus nemen.
Waarschijnlijk hebben we nog tot 1 juni om aan dit nieuwe filmscenario te wennen. En mijn nieuwe ritme met ons gezin en mezelf als middelpunt, moet even inslijten.
Ik wens iedereen gezondheid, wijsheid en rust toe. Ik mis jullie.
RSS-feed