Dode blog?

Een blog die je een tijdje niet meer bijhoudt, noemen internet-deskundigen 'dood’. Dat weet ik sinds afgelopen zaterdag. Ik las de term in het boekje Schrijfwijzer voor het web en kreeg een rilling over mijn rug. Mijn blog dood? Dat klinkt zo definitief en ik was nog niet van plan om deze plek ter ziele te laten gaan.  

Wat blijkt, ik ben niet alleen. Met ons honderd duizenden, zo niet miljoenen schrijvers bevolken we het internet met verhaalseries die niet meer worden bijgehouden. Schrijvers van themablogs, lifeblogs of shocklogs. Zijn de anderen ook zo goed in uitstellen als ik? Er gaat geen week voorbij dat ik niet aan mijn blog denk. Toch doe ik niets. Ik vul de gieter met water, maar laat hem onaangeroerd op het aanrecht staan. De zinnen en verhaalideeën blijven in mijn hoofd vastzitten. Mijn laatste stukje dateert van oktober vorig jaar. 

Schrijven moet je blijven doen. Een beetje mest en water bij je idee gooien, een paar dagen wachten en schrappen, dat weet elke schrijver. Vaak moet je tevreden zijn met de zinnen die er ontkiemen. Tijdens mijn schrijfcursussen en -workshops stel ik graag anderen gerust. Alles is goed, begin maar gewoon. Ik kader opdrachten in en zorg dat anderen lekker van zich af schrijven. Nu ikzelf.

 Ik heb een takje van mijn bijna dode blog gered, voorzichtig in water gezet totdat er draderige worteltjes aan groeiden. Middenin de lente ga ik hem in de aarde zetten en zorg ervoor dat er blaadjes aan komen. Ik raad het iedereen aan. De wereld buiten komt opnieuw tot leven, onze blogs en internetverhalen ook.