Dunschiller

In de trein ving ik een gesprek van twee dames en hun favoriete dunschiller. Een van hen beschreef het schillende exemplaar waar ze zo op vertrouwde. Een brede met een plastic handvat in groen en wit. Ze had hem al jaren en wilde niet anders. Wiebelend zat ik op mijn treinstoel. Ik moest me inhouden om me niet in het gesprek te mengen. Aan mijn keukenrekje hangt toevallig precies hetzelfde exemplaar, tussen de kaasschaaf, spatels en gardes. Ik heb hem al ruim vijfentwintig jaar. 
 
Herkenbaarheid is iets bijzonders. Het kan in allerlei onderwerpen zitten, klein en groot. Wanneer ik creatief schrijfcursussen en -workshops geef, ben ik altijd op zoek naar de gemeenschappelijke deler. De dunschiller. Ik zoek naar dat vertrouwde wat de deelnemers gemeenschappelijk hebben, zodat je je veilig bij elkaar voelt. Dat ik namelijk zelf ook nodig. 
 
Je zelfbedachte schrijfsel de wereld in slingeren, vindt bijna iedereen spannend. Wanneer je iets creëert weet je natuurlijk van te voren nooit wat het resultaat is. Je kunt er bovendien niet objectief naar kijken als het af is. De meeste mensen zijn juist heel kritisch over hun eigen werk. Ikzelf ook. Tot voor kort meed ik mijn columns in de wijkkrant vaak. Nu spiek ik af en toe, en durf ik ze zelfs te lezen. Ik zeg uit ervaring: Wanneer je je angst om te falen overwint, gebeurt er iets moois. Je straalt en durft te delen.