Kijk naar de hemel en zoek de zon. Het is half vijf ’s middags en de schemer valt al. De dag is bijna om. Een donkere avond nadert. Het jaar is bijna om. En nu mag je wel ongegeneerd huilen. Huilen wanneer je radio luistert en tv kijkt. Janken om ontroerende dingen die je hoort en ziet. Gebroken gezinnen die zich weer herenigen, daklozen die een thuis krijgen en ongeneeslijke zieken die toch beter worden.
Vanaf driekwart december mag je ongegeneerd films kijken met kerstmutsen, -lichtjes en vrouwen die op hun veertigste de ware vinden. Grof geld geven aan kindjes in arme landen die zonder jouw gift doodgaan aan diarree. Terwijl je net daarvoor je koelkast weer hebt gevuld met kaasjes en bier. Je mag de voyeur uithangen wanneer discjockeys dagenlang zonder eten in een doorkijkwoning vertoeven. Sniffen om de mensen die het afgelopen jaar zijn overleden. Een dichtgeknepen keel hebben om gestorven bekenden die je eigenlijk niet kent. Je mag dagen achter elkaar bij elkaar geraapte popliedjes luisteren. Omdat ze je herinneren aan die bijzondere zoen of dat prachtige concert van járen geleden.
Elk jaar vraag ik me weer af, waarom laat ik me ook zo meeslepen. Kijk ik naar Serieus Request, Joris’ Kerstboom en luister ik onafgebroken naar de Top2000. Maar het lukt me nu nog niet om vooruit te kijken, want het jaar is nog niet om. De Top2000 is nog niet op. In donker december sta meer open voor nostalgie, terugblikjes en portretten van ieders ziel. Red mij niet, zong Maarten van Roozendaal. Laat me, zei Ramses Shaffy. Zeker zo lang het jaar duurt.
Vanaf driekwart december mag je ongegeneerd films kijken met kerstmutsen, -lichtjes en vrouwen die op hun veertigste de ware vinden. Grof geld geven aan kindjes in arme landen die zonder jouw gift doodgaan aan diarree. Terwijl je net daarvoor je koelkast weer hebt gevuld met kaasjes en bier. Je mag de voyeur uithangen wanneer discjockeys dagenlang zonder eten in een doorkijkwoning vertoeven. Sniffen om de mensen die het afgelopen jaar zijn overleden. Een dichtgeknepen keel hebben om gestorven bekenden die je eigenlijk niet kent. Je mag dagen achter elkaar bij elkaar geraapte popliedjes luisteren. Omdat ze je herinneren aan die bijzondere zoen of dat prachtige concert van járen geleden.
Elk jaar vraag ik me weer af, waarom laat ik me ook zo meeslepen. Kijk ik naar Serieus Request, Joris’ Kerstboom en luister ik onafgebroken naar de Top2000. Maar het lukt me nu nog niet om vooruit te kijken, want het jaar is nog niet om. De Top2000 is nog niet op. In donker december sta meer open voor nostalgie, terugblikjes en portretten van ieders ziel. Red mij niet, zong Maarten van Roozendaal. Laat me, zei Ramses Shaffy. Zeker zo lang het jaar duurt.
RSS-feed