Maak 'm af

Bloggen hoort in een vast ritme. Je schrijft elke week, tweewekelijks of maandelijks je online stukje op een vaste dag. Het liefst nog op een bepaald moment van de dag. Althans, dat leer ik mijn cursisten en heb ik zelf weer op school geleerd. Omdat je lezer dan exact weet wanneer hij een schrijfsel van je kan verwachten.

Maar bij mij zit er op dat vlak een fikse scheur tussen theorie en praktijk. Ik koester de deadlines in mijn leven, soms ben ik zelfs de gestelde deadline te snel af. Maar op een vast moment dingen doen, daar slaag ik 43 jaar al niet in. Mijn weken zien er nooit hetzelfde uit. Mijn vaste sportmoment op woensdagochtend moet regelmatig verhuizen. Het wemelt van de briefjes en aantekeningen om me heen. Ook in mijn hoofd dwarrelen vele lijstjes. Ik ben trots als ik weer een taakje kan afstrepen. Op welke dag en welk moment, dat maakt me niet uit.
 
Vandaag is het huis leeg. Ik heb niets of niemand om me aan vast te houden of als excuus te gebruiken. Ik heb me voorgenomen om de punten op mijn doe-lijstjes allemaal af te strepen. Het taakje blogschrijven kan nu ook doorgestreept. Exact zestien dagen na de vorige, prijkt er weer een nieuw exemplaar. Kort, glanzend, nieuw en áf. Je had het waarschijnlijk niet verwacht... Dat is toch ook bijzonder.