Poëzie in het zwemparadijs

Gedichten lees ik alsof ik zwem in natuurwater. Wanneer ik de wijdse en donkere vlakte voor me zie, duik ik er niet meteen in. Eerst steek ik voorzichtig mijn teen in het water. Daarna loop ik in kleine pasjes verder, tot mijn benen en buik ook in het water zijn. Ik bibber, mijn lippen trillen en kleuren blauw. Plezier heb ik nog niet. Maar als ik eenmaal wat heb gesparteld en het water niet meer zo koud aanvoelt, vind ik het heerlijk. Ik wil er  niet meer uit.

Ik kreeg bij mijn afscheid op mijn vorige werk van familie van een cliënt twee prachtige gedichtenbundels. Ze lagen een paar weken op mijn nachtkastje. Op een avond voor het slapen gaan opende ik er één. Na het kortste gedicht bladerde ik traag verder. Eenmaal gevangen in gedichten, stopte ik niet meer met lezen. Ik verslond ze. En daarna was het even stil. 

Totdat ik me eind vorig jaar bij de schrijversvakschool liet onderdompelen tijdens twee cursusavonden poëzie. Ik las verschillen bundels van schrijvers en lette op klinkerrijm, metrum en telde lettergrepen van strofes. Daarna schreven we gedichten. Mijn cursusgenoten ontroerden me met de kijkjes in hun hoofd. Ze stapelden beeld op beeld, totdat er een nieuw plaatje ontstond. Iemand schreef over een saunabezoek: 'chillen op haar blote billen'. Deze zin bleek een klassieker binnen onze schrijfgroep. Vervolgens leerde ik het triolet kennen. De kracht van deze vorm is de herhaling; de beginzinnen komen op het einde weer terug. Ze krijgen daar een andere klank en betekenis.

Gisteren luisterde ik naar The Police en voor het eerst viel me het refrein op. De zin werd steeds langer, totdat er een ander beeld verscheen. 
Don’t stand 
Don’t stand so 
Don’t stand so close to me. 
Poëzie voor iedereen. Voor liefhebbers van natuurwater én zwemparadijzen.