Traditie breekt

De maand april is bijna voltooid nu ik dit schrijf. Vroeger, en dan spreek ik over niet eens zo lang geleden, vierden we feest tot het mei werd. Een mooi feest. Van een sterke, afstandelijke vrouw. Nu, vierden we vier dagen eerder ongeveer hetzelfde. De mannelijke variant. Die ik pas goed kan uitspreken als we drie jaar verder zijn. Van een meneer met een dubbele voornaam. We klagen; het voelt toch minder feestelijk op de 26e. We moeten zo wennen aan de naam Koningsdag. Ondertussen togen we massaal naar pleinen en plantsoenen om feest te vieren.

Natuurlijk moet iedereen even wennen. Dat komt doordat de rest van het jaar al vastligt met bijzondere dagen en tradities waarvan lang niet iedereen de oorsprong weet. Veelal komen ze uit christelijke bron. Behalve dodenherdenking en bevrijdingsdag, natuurlijk. Pasen hebben we net gehad, maar Pinksteren nadert. En wat doen wij Nederlanders: we verdubbelen die ene dag. We hebben twee kerst-, paas- en pinksterdagen. Om langer feest te vieren, te klussen, familie of kerk te bezoeken en uit te slapen. 

Een feestdag zorgt voor een cadans, een ritme. Seconden worden minuten, minuten worden uren, vierentwintig bij elkaar. Voor je het weet is hij weer op. Opgesnoept door bezigheden die kunnen volstaan met werkwoorden. Opstaan, aankleden, ontbijten, samenkomen en feesten. Zodat je weer door kunt naar het volgende op de kalender. Thé Lau zong: En de klok zegt tik, tik. Tikt al mijn uren weg. Voor wie wacht, komt alles steeds te laat.

Héél soms verandert zo'n dag, maar vaak niet. Niet over zeuren, maar gewoon meedoen. Het breekt zo lekker het jaar.