Wat zou je allemaal kunnen doen met het woord puur? Je kunt er chocolade van maken. Ergens een onverwoestbaar echt etiket op plakken. Of jezelf en de ander ontdoen van alle tierelantijnen. Puur zijn. Niet alleen mondeling, maar ook schriftelijk. Op papier kun je nog snel je eerste echte gedachte veranderen in een ander gepolijst exemplaar. Niemand die erachter komt.
Waarom gum je als schrijver zinnen uit? Omdat je wacht op die ene perfecte zin, je denkt dat de boodschap niet overkomt, of jouw stijl niet aanslaat? ‘Doe het niet!,’ zeg ik tegen mezelf en medeschrijvers. Waarom zou je altijd ‘je darlings’ verwoesten. Toch blijkt het een hardnekkig verschijnsel. Afscheid nemen van je oude woorden en zinnen en weer nieuwe produceren. Vaak wanneer ik nog even terugblik naar mijn eerste schrijfsel, denk ik: zo slecht was deze niet. Aan het eind van een middag winkelen, kom ik toch altijd weer bij dat ene grijze jasje uit die eerste kledingwinkel terecht.
Ga lekker impulsief schrijven, zoals Jules Deelder met het gedicht ‘Voor Ari’. Hij schreef dit voor zijn inmiddels volwassen dochter.
'Lieve Ari
wees niet bang
De wereld is rond
en dat istie al lang.'
Deze zinnen raken mij. Ze zijn zo volmaakt omdat ze kaal en compleet tegelijk zijn. Alsof ze direct vanuit Deelders gedachtewereld, naar het papier gereisd zijn. Zonder tussenkomst van kritische gedachten.
Ik heb drie dagdelen een jonge vrouw begeleid die ook op deze wijze schrijft. Haar bijzondere woorden rolden achter elkaar op het scherm. Ze heeft een verstandelijke beperking, maar dat leek mij juist een bevrijding. Een puur mens, zonder opsmuk en zonder verborgen agenda’s. Mensen met een verstandelijke beperking denken niet lang na over het overbrengen van een boodschap. Zij durven en doen. Zonder te schrappen.
Gelukkig zijn er ook voor criticasters en schrappende schrijvers talloze technieken om jezelf iets moois te gunnen. Oefeningen waarbij je je rechterhersenhelft laat spreken. Schrijf je ingevingen in een vloeiende lijn van je af en kijk niet meer om. Koester je eerste echte ingeving. Of maak eens een verzameling van al je gedachten tot je ergens uitkomt waar je wilt zijn. Zo schrijf je puur met je hart. Zodat je hoofd en je handen niet de tijd krijgen om zinnen te verwijderen. Wanneer je bij het delen van je snelle taalvondsten ook nog unieke reacties krijgt, stop je niet meer.
Waarom gum je als schrijver zinnen uit? Omdat je wacht op die ene perfecte zin, je denkt dat de boodschap niet overkomt, of jouw stijl niet aanslaat? ‘Doe het niet!,’ zeg ik tegen mezelf en medeschrijvers. Waarom zou je altijd ‘je darlings’ verwoesten. Toch blijkt het een hardnekkig verschijnsel. Afscheid nemen van je oude woorden en zinnen en weer nieuwe produceren. Vaak wanneer ik nog even terugblik naar mijn eerste schrijfsel, denk ik: zo slecht was deze niet. Aan het eind van een middag winkelen, kom ik toch altijd weer bij dat ene grijze jasje uit die eerste kledingwinkel terecht.
Ga lekker impulsief schrijven, zoals Jules Deelder met het gedicht ‘Voor Ari’. Hij schreef dit voor zijn inmiddels volwassen dochter.
'Lieve Ari
wees niet bang
De wereld is rond
en dat istie al lang.'
Deze zinnen raken mij. Ze zijn zo volmaakt omdat ze kaal en compleet tegelijk zijn. Alsof ze direct vanuit Deelders gedachtewereld, naar het papier gereisd zijn. Zonder tussenkomst van kritische gedachten.
Ik heb drie dagdelen een jonge vrouw begeleid die ook op deze wijze schrijft. Haar bijzondere woorden rolden achter elkaar op het scherm. Ze heeft een verstandelijke beperking, maar dat leek mij juist een bevrijding. Een puur mens, zonder opsmuk en zonder verborgen agenda’s. Mensen met een verstandelijke beperking denken niet lang na over het overbrengen van een boodschap. Zij durven en doen. Zonder te schrappen.
Gelukkig zijn er ook voor criticasters en schrappende schrijvers talloze technieken om jezelf iets moois te gunnen. Oefeningen waarbij je je rechterhersenhelft laat spreken. Schrijf je ingevingen in een vloeiende lijn van je af en kijk niet meer om. Koester je eerste echte ingeving. Of maak eens een verzameling van al je gedachten tot je ergens uitkomt waar je wilt zijn. Zo schrijf je puur met je hart. Zodat je hoofd en je handen niet de tijd krijgen om zinnen te verwijderen. Wanneer je bij het delen van je snelle taalvondsten ook nog unieke reacties krijgt, stop je niet meer.
RSS-feed