|
TaalEtalage
Woorden willen
Vrijdagochtend 18 september gaf ik de workshop Naar buiten, een combinatie van vertellen en wandelen. Op De Twijn, Voortgezet Speciaal Onderwijs in Zwolle. Na een korte inleiding over zintuigen en waarnemingen, gingen Cynthia, Tashina, Eva, Rosalien de onderwijzeres en ik naar buiten. De deelnemers kregen een opschrijfboekje, sommigen tekenden wat ze zagen, anderen noteerden korte woordjes. Weer terug op school dicteerden ze samen een gedicht, over wat ze zagen, hoorden en voelden. Naar aanleiding van dit verhaalgedicht maakten de dames een week later prachtige kunstwerken. Hierboven en op de homepage te bewonderen. Vrije taal: prachtige poëtische teksten Woensdag 14 januari 2015 gaf ik de workshop Vrije taal aan ongeveer veertig leden van ArboPositief. Ze schreven allemaal een verhaal in zes woorden. Dit was het laatste onderdeel van de ochtend. Je kunt het wel schrijven is schrappen in het kwadraat noemen. Hemingway schreef ook ooit een verhaal in zes woorden: 'For sale: baby shoes, never worn.' Iedereen kreeg een foto en mocht daar zelf een verhaal bij verzinnen. De deelnemers maakten prachtige teksten. Ieder op zijn of haar eigen wijze: actueel, nieuwsgierigmakend, met metaforen, dubbele betekenissen of poëtisch getint. 'Vandaag geen brood, zei ze. Morgen?' Alice Rowaan 'In deze chaos schep ik orde.' Nicolet Soetens 'De zachte heelmeesters maken stinkende wonden.' Onbekende schrijver 'Net geopend: ons droomcafé op Cuba.' De schrijver is anoniem 'Wat overblijft na het mooie leven.' Schrijver zonder naam 'Als Charlie, Mohammed ontmoet, ontstaat dialoog.' Saskia 'De natuur blijkt steengoed te zijn.' 'De natuur draagt haar steentje bij.' Henk (Foto met stenen in de natuur). 'Teugels laten vieren, dan een suikerklontje.' Rolien (Een afbeelding van een paard). Rolfs vriendin wordt gegijzeld, en nu moet hij haar zien te vinden. Maar door wie wordt ze gegijzeld?
Belangrijke informatie: hij werkt als software-ontwikkelaar aan een heel bijzonder project. Zoals later in het verhaal te lezen is: 'Een doorbraak die hij heimelijk schaarde in het rijtje wiel, transistor, GSM, E=MC2 en Google Glass.' Bot Terwijl hij oogcontact vermijdt, baant Rolf zich een weg door de mensenmassa. Hij zoekt ruimte tussen de lichamen, checkt zijn telefoon en speurt naar de juiste deur van de intercity. Hij kijkt verwilderd achterom naar de trein die hem wacht. Overstaptijd van zes minuten, dat moet voldoende zijn. De volgende, die moet het zijn! Shit, er staat een rolstoelbaan voor. Terwijl Rolf zich omdraait voelt hij de doffe pijnlijke druk van een aktetas die in zijn zij wordt gestoten. De eigenaar moppert een vermoeid 'Kijk uit rund', maar dat hoort hij al niet meer. Met enkele grote stappen springt Rolf de trein in. Linksaf. De hendel krijgt een klap en soepel zet de deur zich in beweging. Snel is anders en voor de deur halverwege is, wringt Rolf zich erdoor. Springend over bagage op weg naar het volgende balkon vanwaar reeds drie rolstoelers het gangpad zijn ingereden. (..) Achter zich hoort hij klagend gepapperlepap van forenzen die een plek zoeken. Plek die er niet is. Recht vooruit is de beste optie, denkt Rolf. Zich vastgrijpend aan bagagerekken, steun zoekend op armleuningen, rugleuningen en één keer zelfs staand op de hoofdsteun van een massale elektrische rolstoel, vecht hij zich een weg naar het balkon. De doorgang wordt geblokkeerd door een invalide met zijn klem gereden stoel. (...) Vincent Chinees Nieuwjaar
Het is koud in het park. De wind waait uit alle hoeken. M’n wangen zijn koud en ik loop mijn voeten warm. Ik kijk om mij heen. Er is nog weinig beweging in het park. Er lopen mensen die hun hondjes uitlaten. Eén hond loopt op mij af en wil opspringen. Zijn baas roept hem bestraffend toe en roept 'foei’ waarop ik zeg: 'van mij mag 'ie’. Even later zie ik bij een gebouw een aantal mensen bewegingen maken. Ik word er naartoe gezogen en vergeet even dat ik het koud had. Op een muurtje kijk ik aandachtig naar dansende Chinezen. Terwijl ik achter mij de wind in de grote eikenboom hoor ruisen. Er is één leider die een kleine muziekcassette aanzet. Uit het spelertje komen trage geluiden. De mensen langzame, synchrone bewegingen. Het lijkt op dansen, maar dan anders. De Chinezen lijken plezier te hebben in wat ze doen. Ze letten op elkaar, maar zijn ieder op hun eigen wijze aan het bewegen. Ik kijk opzij en zie een overeenkomst met de boom naast mij. De boom waarvan de takken door de wind langzaam in beweging komen, heupwiegend en synchroon. Alsof ze zeggen; wij komen er aan. Aan het einde van de takken zitten kleine bloempjes. Nieuwsgierig kijken ze als pasgeborenen de wijde wereld in. Bewondering op hun kleine gezichtjes, luisterend naar de muziek van de Chinese dansers. Het is opvallend dat tussen die zwartgeklede Chinezen één vrouw danst die een witte broek draagt. Alsof zij de bloesem van de Chinese groep is. Wat een genot, rust en stilte. Om in saamhorigheid al dansend en bewegend het voorjaar te vieren. Harmien Bonte: Laat de lente ontluiken en schrijf! 22 maart. De schoenenboom Er hangen allerlei dingen in de grote boom aan de rand van het park. Vanuit de verte kan ik nog niet goed zien wat. Verrassend, spannend… al mijn aandacht is er op gericht. Met een kloppend hart en met een uitgelaten gevoel loop ik op de boom af. Tot mijn grote verbazing zie ik trossen met schoenen hangen. De veters komen uit de takken. Aan het uiteinde van de veters zijn prachtige schoenen gegroeid. Voornamelijk gympachtige vrijetijdsschoenen. Sommige glinsteren in de zon, ze hebben de prachtigste kleuren. Ze draaien ritmisch op de wind en vormen een soort muziekspel. Wat zou ik graag zo’n schoen willen hebben. Zo’n mooie boomvrucht heb ik nog nooit eerder gezien. Wat zal er gebeuren als ik er één uit de boom haal? Wellicht als ik er één op het water zet dan groeien er minischoentjes uit. Die kan ik dan wel gaan verkopen. Ik begin mijn eigen schoenenwinkel, denk ik al dagdromend. De trossen met schoenen deinen mee in de wind en ik word er onrustig van. Ik laat het gebeuren en denk aan een manier waarmee ik een schoen uit de boom zou kunnen halen. Om de natuur niet teveel te beschadigen wil ik liever geen veter doorsnijden. En zo zit ik daar te peinzen en te mijmeren: tot mijn blik op iets valt. Ik loop naar de stam van de boom en zie daar een gebruiksaanwijzing. Er zit een gleuf in de schoenboom en daar kan een euro in. Uit mijn zak vis ik een euro. En deze doe ik in de boom. Er klinkt trompetgeschal, vogels gaan zingen en de zon begint te schijnen. Er valt één schoen naar beneden en deze vang ik breed glimlachend op. Deelnemer: Laat de lente ontluiken en schrijf! 22 maart. 
Colofon: portretfoto's W.P. Homan / illustratie trainingen en cursussen: Marijke van den Berg, overige Happinez / tekst en opmaak: PuurTaal / eindredactie: Harry van Beek |
De gevangen fee en het soesjes-mysterie
Er was eens een fee met de naam Maulina. Ze was de belangrijkste fee van het feeënrijk en zat vast in een toren. De toren stond in het duistere woud. De gemene tovenaar, genaamd Frietgel, had haar ontvoerd en vastgebonden. Maulina zat met touwen om haar middel vast aan een grote steunpilaar. Frietgel had haar toverstaf afgepakt, zodat ze nooit meer kon toveren. Hij wilde haar krachten zelf gebruiken. Hij had grote plannen. Maulina werd gevoed door een speciale bloem, Soesje, die groeide en groeide. Soesje voedde haar met slagroomsoesjes. Soms zat ze helemaal onder de slagroom, omdat Soesje niet goed kon mikken. De bloem stak altijd haar tong uit als de fee onder de slagroom zat. Maulina mompelde: 'Als ik hier uitkom wil ik geen slagroom en taart meer zien.' Op dat moment kwam er een pijl door het torenraam naar binnen vliegen. Die precies voor haar voeten landde. Ze schrok ervan. Maulina pakte de pijl met haar voeten van de grond. Ze sneed heel voorzichtig stukje voor stukje het touw om haar middel los. Toen hoorde ze iemand roepen. 'Heb jij nou die pijl naar de toren geschoten?' (...) Wordt vervolgd. De bovenste tekening is gemaakt door: Mauk Hollewand. De onderste door Alina Boer. Het verhaal door beiden tijdens de cursus Verhalentaal in De Lunchwinkel: najaar 2019 
Haiku's hierboven, komen van Harmiens taalfeestje in 2014.
|